ظاهرم را منگر
این همه لبخند که بینی تو به چهر
همگی از سر آن است
که مرا می گفتند:
تو بخند بر دنیا
تا بخندد بر تو!
ای فلک رحمت کو؟!
در پس هر غمی از سوی تو من خندیدم
کو جوابت دنیا؟!
دل من بس تنهاست
دل من آن باغیست
که توان کشت گل عشق در آن جاری کرد.
ولی از دست فلک
تک نهالی که در این باغ افتاد
آن گل مهر تو بود.
که همین تک گل را به جهانی ندهم.
پس نگیرش از من!
گر که بینی بشود
قلب من بسته و باز
از سر شوق تو است .
تا که خود را به جهان می بینم
نقش گیتی در چشم
گل لبخند تو است.
دل من بس تنهاست
مهر خود را تو مکن از من دریغ!
چشمک